Mild – opis stylu

Mild Ale – opis stylu

Historia:
Piwo ma długą tradycję w Anglii i wykształciło się z wczesnych, lżejszych wersji porteru angielskiego. W dzisiejszych czasach nazwa „mild” odnosi się często do piwa o niskiej zawartości goryczki (najczęściej jest mniej chmielone i goryczkowe niż klasyczne pale ale).

Historycznie mild ale (XVII w), oznaczało piwo młode, niedojrzałe. W tamtym okresie najbardziej popularne były piwa z charakterystycznym rysem piw długo dojrzewających – w języku angielskim określanym jako „stale”. Dojrzałe piwo mieszano z młodym, by szybciej sprzedać produkcję. Podczas XIX w. gusta konsumentów zaczęły się zmieniać. Ci zaczęli coraz częściej sięgać po piwa młode. Co bezpośrednio przełożyło się na popularność tego stylu.

Piwo to w XIX w. było dużo mocniejsze niż obecnie. Gęstość początkowa piwa była w zakresie 1.055 – 1.072 (13.5 – 17.5 º Blg). Wartość ta systematycznie malała, spadając do 1.045 (11 º Blg) przed pierwszą wojną światową. Nastanie I Wojny Światowej, wymusiło ograniczenia w zaopatrzeniu zboża dla browarów. Co spowodowało dalszy spadek gęstości początkowej do dzisiejszych wartości.

Sława tego piwa zaczęła upadać w latach 50., na rzecz bitterów i lagerów. Styl ten praktycznie już nie jest spotykany, prócz kilku regionów Wielkiej Brytanii i festiwali piwa. Nowoczesne interpretacje tego stylu są trochę mocniejsze niż ich wersje tradycyjne.

Parametry:
Ekstrakt początkowy 7-10 [º Blg]
Ekstrakt końcowy 2-3 [º Blg]
Zawartość alkoholu: 2-4 [% obj.]
Goryczka: 10-25 [IBU]
Barwa: 20-50 [ºEBC]

Surowce i technologia:
Tradycyjnie najlepiej użyć słodu Mild, który nieznacznie różni się od słodu Pale. Słód ten jest kolorystycznie podobny do słodu pale, ale jest suszony w troszkę wyższej temperaturze co powoduje, że słód ma bardziej intensywny smak i aromat. Aby uzyskać podobne rezultaty można połączyć słód pale i słód monachijski w stosunku 3:1. Do słodów bazowych, należy dodać słody karmelowe i barwiące. Browary przemysłowe dodają również cukier, syrop cukrowy, czy cukier inwertowany, ale dodatki te nie są niezbędne.

Najczęściej używa się brytyjskich chmieli, ale ze względu na to, że zarówno goryczka jak i aromaty chmielowe są bardzo delikatne – wręcz wygaszone – nie trzeba się ograniczać do tradycyjnych odmian.

Zwykle piwo jest zacierane infuzyjnie w jednej temperaturze, najczęściej w zakresie 67-69 st. C.
Do fermentacji używa się tradycyjnych brytyjskich szczepów górnej fermentacji, przy czym użycie drożdży do piw angielskich – szczególnie porterów lub lekkich ale – jest wskazane.

Barwa:
Miedziany do ciemno brązowego lub mahoniowego z rozbłyskami (piwo nie może być czarne). Kilka przykładów o jaśniejszej barwie (rubinowy do jasno brązowego) również jest znanych.

Piana:
Piana niska do średniej, koloru złamanej bieli do żółtobrązowej. Piana może być niska ze względu na niskie wysycenie i niską gęstość początkową.

Aromat:
Typowa dla ale’i owocowość powinna mieszać się z aromatami wywodzącymi się od słodów. Aromat słodowy może zawierać się w szerokim spektrum i nawiązywać do aromatu karmelu, zbożowego, tostowego, orzechowego, czekoladowego, a nawet delikatnie nuty prażone i palone mogą dopełniać bukiet aromatu.

Aromaty chmielowe nie powinny występować. Dwuacetyl występuje na poziomie niskim lub zerowym.

Smak:
Generalnie jest to piwo słodowe, chociaż może zawierać szeroki zakres smaków pochodzących od słodu lub drożdży np. słodki, karmelowy, toffi, tostowy, orzechowy, czekoladowy, palony, winny, owocowy, lukrecji, śliwek, rodzynek. Cechy słodowe powinny jednak w piwie wyraźnie dominować. Piwo nie musi wydawać się słodkie, w szczególności wersje ciemniejsze mogą być umiarkowanie wytrawne i mogą mieć nawet lekko palony charakter. Smaki chmielowe nie powinny występować lecz występowanie posmaku chmielu na poziomie niskim może być akceptowane.

Występowanie estrów owocowych jest na poziomie średnim do braku. Dwuacetyl na poziomie niskim lub brak.

Goryczka:
Bardzo niska, powinna tylko i wyłącznie balansować słodkość słodów. Wyraźnie wyczuwalna goryczka chmielowa jest wadą. Goryczka wywodząca się ze słodów palonych nie powinna występować, ewentualnie może być na niskim poziomie.

Odczucie w ustach:
Piwo w odczuciu jest lekkie do półpełnego. Piwo powinno wydawać się kremowe i bardzo lekkie. Słodsze wersje mogą sprawiać wrażenie pełniejszego ze względu na niską gęstość. Wysycenie zawiera się w zakresie niskim do średniego – może być lekko cierpkie. Nie powinno natomiast być wodniste.

Ogólne wrażenie:
Lekko aromatyczne, z zaznaczonym charakterem słodowym, sesyjne piwo, które można pić w celu orzeźwienia. Wyraźnie akcentujące cechy słodów i typowe cechy brytyjskich drożdży górnej fermentacji. Niektóre wersje mogą być podobne do najlżejszych brown porterów. W większości są to piwa sesyjne o niskiej zawartości alkoholu (zazwyczaj 3.1-3.8% alkoholu), chociaż zdarzają się i przykłady mocniejsze – powyżej 4% alkoholu np. piwa typu export, festiwalowe, na specjalne okazje itp. Pijalność tego piwa powinna być wysoka.

Przykłady komercyjne:
Guinness Generous Ale, Coopers Mild Ale, Samuel Adams Ruby Mild, Milltown Mild, Stronghold Session Ale, Samuel Smith’s Nut Brown Ale, Samuel Adams Brown Ale, Riggwelter Yorkshire Ale.